Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Από τον Μπακούνιν στο Λακάν (ΙΙ)

Ντελέζ και Γκουατταρί
 
Η αναφορά του Φουκώ σε παραδείγματα αντίστασης (όπως για παράδειγμα στα σώματα και τις απολαύσεις)  πέφτουν σε αυτό που ήθελε να αποφύγει, την ουσιοκρατία και τον θεμελιωτισμό. Ο Ντελέζ και Γκουατταρί αναλαμβάνουν να συνεχίσουν την συζήτηση  από εκεί που την άφησε ο Φουκώ. Ωστόσο με την έμφασή τους στην επιθυμία ως πρότυπο αντίστασης εκλαμβάνουν την επιθυμία ως εξωτερική της εξουσίας. Έτσι  επιβεβαιώνουν την ουσιοκρατία που ήθελαν να καταρρίψουν. Σύμφωνα με τους Ντελέζ και Γκουατταρί το κράτος θεωρείται μια αφηρημένη μορφή, μια αφηρημένη μηχανή η οποία οργανώνει τις οικονομικές ροές σε έναν τρόπο παραγωγής. Έτσι θεωρούν ότι το κράτος είναι αυτό που οργανώνει τον τρόπο παραγωγής και όχι το αντίθετο όπως υποστηρίζουν οι μαρξιστές. Η επιθυμία δεν καταπιέζεται πάντα από το κράτος αλλά πολλές φορές χρησιμοποιείται από αυτό. Οι άνθρωποι μπορούν να επιθυμούν την καταδυνάστευσή τους ή μπορούν να επιθυμούν την ελευθερία τους. Το να επιθυμεί κάποιος την καταδυνάστευση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πέφτει θύμα κάποιας ιδεολογικής παγίδας ή ότι υποφέρει από ψευδή συνείδηση. Η υποδούλωση και η καταπίεση  είναι μέρος της επιθυμίας μας. Έτσι η πολιτική πράξη εναντίον του κράτους σημαίνει να ξεφορτωθούμε την επιθυμία μας για υποδούλωση και καταπίεση, διαφορετικά η αντίσταση θα έχει ως αποτέλεσμα να επανα-επιβεβαιώνει τον τόπο της εξουσίας.
Για τους Ντελέζ και Γκουατταρί η επιθυμία καναλιζάρεται προς το κράτος μέσα από την αυτόβουλη καθυπόταξη στην οιδιπόδεια αναπαράσταση και την ψυχανάλυση. Ο Οιδίποδας έχει μετατραπεί στην καινούργια αφηρημένη μηχανή του κράτους. Η ψυχανάλυση θεωρείται ως η νέα εκκλησία στην οποία πρέπει να θυσιάσουμε τους εαυτούς μας  όχι πια στον θεό αλλά στον Οιδίποδα. Οι ψυχαναλυτές είναι οι τελευταίοι παπάδες και η ψυχανάλυση δηλητηριάζει την μοντέρνα συνείδηση, καθορίζοντας την επιθυμία μέσα από τον λόγο του Οιδίποδα. Η οιδιπόδεια αναπαράσταση δεν καταπιέζει την επιθυμία αλλά την δομεί με τέτοιον τρόπο ώστε αυτή να θεωρείται καταπιεσμένη, ή προϊόν κάποιας αρνητικότητας, ενοχής ή έλλειψης. Για τον Ντελέζ και Γκουατταρί η επιθυμία δεν έχει να κάνει με την έλλειψη όπως στον Λακάν αλλά είναι παραγωγική και θετική. Η έλλειψη είναι το αποτέλεσμα της επιθυμίας και όχι η αιτία της. Η επιθυμία πρέπει να εξεταστεί στα πλαίσια της παραγωγής, αυτό που ονομάζουν παραγωγή της επιθυμίας. Η επιθυμία παράγει το κοινωνικό. Η ψυχανάλυση είναι αντιπαραγωγική , επιδιώκει τον έλεγχο της παραγωγής κάτω από το κράτος. Η επιθυμία θεωρείται επαναστατική επειδή απαιτεί συνεχώς νέες συνδέσεις και συναρμογές με άλλες επιθυμίες, με το κοινωνικό. Ο Οιδίποδας κόβει όλες τις πιθανές διασυνδέσεις εγκλωβίζοντας το υποκείμενο. Η υποκειμενικότητα για τον Ντελέζ και Γκουατταρί δεν είναι τόπος αλλά διαδικασία, το να γίνεις. Το να γίνεις είναι μια διαδικασία μεταξύ δύο οντοτήτων , μια διαδικασία συναρμογής και σύνδεσης. Η αντίσταση στο κράτος σημαίνει να αρνηθούμε το ποιοι είμαστε και να γίνουμε άλλοι. Η έννοια του υποκειμένου ως το να γίνεις είναι παρόμοια με την έννοια του εγώ του Στίρνερ. Για τον Στίρνερ το εγώ είναι ένα ριζικό κενό που βρίσκεται σε μια συνεχής διαδικασία αλλαγής. Δεν αποτελεί μια αναγνωρίσιμη ενότητα ή τόπο αλλά είναι μη τόπος, πολλαπλότητα ή διαδικασία. Αυτό ο Ντελέζ το ονομάζει σώμα χωρίς όργανα. Αυτή η ανάλυση της υποκειμενικότητας αντιτίθεται στην ιδέα της αντίστασης ως τόπου. Δεν μπορεί να υπάρξει τόπος αντίστασης όπως πίστευαν οι αναρχικοί επειδή είναι θεμελιωδώς ασταθής και επειδή μπορεί να δημιουργήσει σχέσεις κυριαρχίας εκτός από αντίστασης. Έτσι δεν υπάρχει η μανιχαϊκή, αναρχική διάκριση μεταξύ αντίστασης και κράτους. Το ρίζωμα αποτελεί ένα είδος μοντέλου που αναφέρεται στην πολλαπλότητα των συνδέσεων, αποκεντρωμένο και πλουραλιστικό. Χαρακτηρίζεται από μια ριζική ανοιχτότητα, σε ένα έξω. Έχει 4 χαρακτηριστικά: σύνδεση, πολλαπλότητα, ετερογένεια και τομή.
Το ρίζωμα είναι ένα μοντέλο που απορρίπτει δυαδικούς διαχωρισμούς και ιεραρχίες.  Η μηχανή πολέμου αποτελεί για τον Ντελέζ μια απόλυτη εξωτερικότητα χωρίς όμως να οδηγεί στην ουσιοκρατία. Η μηχανή πολέμου είναι μια εικόνα της σκέψης, μια ιδέα χωρίς αντικείμενο. Αποτελεί έναν μη τόπο που δημιουργείται από την έλλειψη ουσίας και για αυτό διαφεύγει του κράτους. Το κράτος λειτουργεί μέσα από δυαδικές μηχανές ενώ η πολεμική μηχανή είναι μια έννοια που είναι εξωτερική του κράτους. Το κράτος και η πολεμική μηχανή αντιτίθενται αλλά όχι διαλεκτικά. Η πολεμική μηχανή αποτελεί το εξωτερικό του κράτους δηλαδή αυτό που διαφεύγει της σύλληψης του κράτους. Ο Ντελέζ γράφει « όπως ο Χομπς είδε καθαρά ότι το κράτος είναι εναντίον του πολέμου  έτσι και ο πόλεμος είναι εναντίον του κράτους και το καθιστά αδύνατο. Η αντίσταση πλέον γίνεται κατανοητή με όρους πολέμου: πεδίο πολλαπλών αγώνων, στρατηγικών, τοπικών τακτικών, ένας διαρκής ανταγωνισμός χωρίς την υπόσχεση της τελικής νίκης. Ωστόσο η πολεμική μηχανή των Ντελέζ- Γκουαταρί έρχεται σε αντίθεση με την έννοια της επιθυμίας. Ενώ η πολεμική μηχανή απορρίπτει την ουσία, η επιθυμία φαίνεται να έχει ουσιοκρατική ή μεταφυσική σημασία. Η επιθυμία είναι επαναστατική και καταπιέζεται από το κράτος. Έτσι όμως καταλήγουν σε μια  μανιχαϊστική αντίληψη παρόμοια με αυτή του  αναρχισμού. Η έννοια της επιθυμίας είναι μεταφυσική επειδή αυτή θεωρείται εγγενώς επαναστατική, ότι έχει μια θεμελιώδη φύση, ουσία ή προθετικότητα. Η επιθυμία παρουσιάζεται ως  παραγωγική και δημιουργική και όχι καταπιεσμένη και χειραγωγημένη. Αυτό που αναζητείται είναι μια μη ουσιοκρατική προσέγγιση της αντίστασης. Στον Στίρνερ, Φουκώ, Ντελέζ και Γκουατταρί η ουσιοκρατία εισβάλει ως το Εξωτερικό στην θεωρία τους.

28 σχόλια:

  1. Έχω την αίσθηση ότι οι D+G μιλούν για desiring machines με αντιουσιοκρατικό τρόπο. Η επιθυμία καθορίζεται ιστορικοκοινωνικά. Παράλληλα, η επιθυμητική μηχανή δεν περιορίζεται στον άνθρωπο και τα απριόρι γνωρίσματά του, αλλά αφορά τα πάντα, κάθε οντότητα, ώστε να μη μπορούμε να μιλούμε για ουσία. Παντού βλέπουν πολλαπλότητες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Οι D-G δέχονται μια θετική-παραγωγική επιθυμία που μέσα από την πολεμική μηχανή οδηγεί στην διάλυση του κράτους και την επικράτηση της απόλυτης διαφοράς/πολλαπλότητας. Έτσι παγιδεύονται και αυτοί στην ουσιοκρατία. Ανάγουν την καθαρή διαφορά σε ουσία της κοινωνίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Όταν για πχ λένε ότι η επανάσταση είναι διακοπή (της συμμετρίας), ή την παρουσιάζουν ως διαρκή με την έννοια της αιώνιας επιστροφής, τότε αυτό το βλέπω όχι ως καθαρή διαφορά αλλά ως ατέρμονη διαδικασία απογειοποίησης - αναγειοποίησης. Πού υπάρχει χώρος σε ένα τέτοιο σχήμα για την καθαρή διαφορά;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στους D-G συνυπάρχουν αντιφατικά στοιχεία, ουσιοκρατικά και αντι-ουσιοκρατικά. Εσύ σωστά παρατηρείς τα μη ουσιοκρατικά στοιχεία τους, εγώ αναφερόμουν στα σημεία που φαίνεται να πέφτουν τελικά θύματα αυτού που επιδιώκουν να αποβάλουν από την θεωρία τους, της ουσιοκρατίας. Η βασική μεταφυσική και ουσιοκρατική παραδοχή των D-G e είναι η ύπαρξη μιας θετικής επαναστατικής επιθυμίας η οποία αντιτίθεται στην καταπιεστική επιθυμία του Οιδίποδα. Η οιδιπόδεια καταπιεστική επιθυμία περιορίζει την ατομική διαφορά και εμποδίζει τις δυνατότητες του να γίνεις. Η επαναστατική επιθυμία θεωρείται η πραγματική επιθυμία που καταπιέζεται και καλύπτεται από την κατασκευασμένη οιδιπόδεια επιθυμία. Η έννοια της επιθυμίας στον D-G είναι υπεριστορική και καθολική. Έτσι εδώ συναντάμε την μανιχαϊκή αντίθεση της αληθινής επιθυμίας (ουσίας)και της τεχνητής επιθυμίας. Το κράτος, η ψυχανάλυση δρουν ως αντιπαραγωγή, εναντίων της παραγωγικής επιθυμίας. Η επικράτηση της αληθινής επιθυμίας σημαίνει την κατάφαση στη διαφορά, στο να γίνεις, στον πλουραλισμό, στη ροή. Η διαφορά και ο πλουραλισμός αντιμετωπίζονται ως έλλειψη του όμοιου. Έτσι η τρέλα προσεγγίζεται ως έλλειψη ορθολογισμού, η εγκληματικότητα ως παρέκκλιση ή έλλειψη του κανόνα. Οι D-G επικρίνουν τη δυαδική λογική των αντιθέσεων σωστό/λάθος, αρσενικό/ θηλυκό κτλ γιατί καταπιέζει τη διαφορά.

    Βέβαια εδώ κάποιος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι ο D-G δεν εννοούν σε καμία περίπτωση την επικράτηση της αληθινής επιθυμίας αφού αποδέχονται την ύπαρξη μιας ριζικής εξωτερικότητας – της πολεμικής μηχανής που είναι μη αναγώγιμη στη μορφή κράτος, δηλαδή δέχονται ένα μοντέλο διαρκούς ανταγωνισμού όπου η πολεμική μηχανή δεν συνιστά τόπο αλλά είναι αυτό που απειλεί διαρκώς την σταθερή ταυτότητα. Με βάση αυτή την οπτική θα έλεγε κανείς ότι προτείνουν μια ατέρμονη διαδικασία συνάρθρωσης και εξάρθρωσης του κοινωνικού, πρόκειται δηλαδή για διαδικασία που δεν αναγνωρίζει κάποιο ουσιακό πυρήνα. Πρόκειται για την αντίφαση που διαπερνά το έργο τους. Από τη μια επιδιώκουν να σχηματοποιήσουν μια εναλλακτική τύπου αντίσταση που συνιστά μη τόπο και διαφεύγει της ουσιοκρατίας και από την άλλη δέχονται την επαναστατική επιθυμία που καταφάσκει στη διαφορά. Ο Newman υιοθετεί την έννοια της πολεμικής μηχανής ως μη διαλεκτικού ανταγωνισμού, ταυτόχρονα όμως κριτικάρει τη ντελεζιανή επιθυμία ως ουσιοκρατική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μια στιγμή, λες : "Ωστόσο με την έμφασή τους στην επιθυμία ως πρότυπο αντίστασης εκλαμβάνουν την επιθυμία ως εξωτερική της εξουσίας."
    και μετά:
    "Η οιδιπόδεια αναπαράσταση δεν καταπιέζει την επιθυμία αλλά την δομεί με τέτοιον τρόπο ώστε αυτή να θεωρείται καταπιεσμένη, ή προϊόν κάποιας αρνητικότητας, ενοχής ή έλλειψης."
    Η έμφαση στο πρώτο, παρουσιάζει την επιθυμία ως υπεριστορική. Η έμφαση στο δεύτερο, παρουσιάζει την επιθυμία ως ιστορική, γιατί αν η οιδιπόδεια αναπαράσταση τη δομεί ως καταπιεσμένη, τότε και η επανάσταση είναι προϊόν της ίδιας αναπαράστασης, άρα σε ιστορικο-κοινωνικό πλαίσιο και όχι υπεριστορικό. Επομένως, υπάρχει αντίφαση στο ίδιο το κείμενο.

    Επίσης, η κριτική είναι από, όπως καταλαβαίνω, λακανική οπτική. Χρησιμοποιείται το οπλοστάσιο της οντολογικής έλλειψης για να κριτικάρει την παραγωγική ντελεζιανή μορφή επιθυμίας.
    Οι Ντ-Γκ ακριβώς όμως αυτό είναι που κριτικάρουν με το σπινοζισμό-νιτσεϊσμό τους, δηλ. τις θεωρίες της απριορικής οντολογικής έλλειψης, όπως είναι πχ θεωρίες του Φρόυντ, λεβινάς, Ντεριντά, Πλάτωνα, Αυγουστίνο, Χέγκελ, Καντ, Χάιντεγκερ, όπου το αντικείμενο της επιθυμίας είναι υπερβατικό,ο Θεός, ο Άλλος, ο ηθικός Νόμος, η Δικαιοσύνη, το Εν, το Αγαθόν. Ομοίως, αυτό που κριτικάρει στον Λακάν είναι ότι η θεωρία του εν τέλει είναι μιας οντολογίας της έλλειψης τού Είναι, ήτοι, η επιθυμία που επιδιώκει τη jouissance είναι παγιδευμένη ολοκληρωτικά στο πλαίσιο της υπερβατικότητας. Δηλ. μία κριτική ουσιοκρατική/υπερβατική(όπως του λακανικού Νιούμαν) δρα για να κριτικάρει ως ουσιοκρατία την αντιουσιοκρατία του Ντ-Γκ που ήδη χτυπά στον αντι-οιδίποδα τις ψυχαναλυτικές ουσιοκρατικές οντολογίες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νομίζω ότι ο Λακάν είπε κάποτε στον Ντελέζ ότι θα ήθελε να έχει μαθητές σαν αυτόν. Υπάρχουν δυο τουλάχιστον διαστάσεις στη διαφωνία τους (σας;) - η μία αφορά την παραδοχή περί του οντολογικού στάτους της επιθυμίας, κατά πόσον συνιστά δηλαδή αυτή έλλειψη ή αντίθετα ενέχει μια πρωτογενώς θετική και παραγωγική διάσταση. Παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον μια τέτοια συζήτηση, μολονότι μου φαίνεται δύσκολο να συνεννοηθούν οι δυο αντίθετες θέσεις. Η δεύτερη διάσταση ανακύπτει από τις όποιες πολιτικές συνέπειες θεωρεί ο καθένας ότι μπορεί να εντοπίσει σε αυτές τις οντολογικές αποφάνσεις. Αν θεωρούμε ότι θεμελιώδης ιδεολογική συνθήκη του "νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού" είναι η ενίσχυση και απελευθέρωση της επιθυμητικής παραγωγής, μέσω του ανεξέλεγκτου δανεισμού και καταναλωτισμού, τότε οι Ντελέζ- Γκουατταρί μπορούν να καταλήξουν άθελα τους οι ιδεολογικοί απολογητές ή εκφραστές της κυρίαρχης συστημικής τάσης, με τον ίδιο περίπου τρόπο που λένε ορισμένοι ότι ο ατομικισμός του Μάη βρήκε την πραγμάτωση του στην ανάδυση και επικράτηση των ρητορειών εναντίον του γραφειοκρατικού, παρεμβατικού κράτους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Raki
    Στο κείμενο διαφαίνεται η αντίφαση του Ντελέζ- Γκουατταρί, από τη μια να υποστηρίζουν την ύπαρξη μιας ιστορικά διαμορφωμένης επιθυμίας καταπίεσης από τη μορφή κράτος και από την άλλη μια υπεριστορική επαναστατική επιθυμία. Η επανάσταση δεν είναι προϊόν της ίδιας αναπαράστασης όπως γράφεις. Η επαναστατική επιθυμία, είναι η «πραγματική» επιθυμία που καταπιέζεται από την οιδιπόδεια επιθυμία η οποία είναι ψευδής. Έχουμε την αντίθεση μιας υπεριστορικής και αληθούς επιθυμίας με μια κατασκευασμένη, ψευδή, ιστορική επιθυμία.

    Η κριτική του Ντ-Γκ είναι όπως ακριβώς λες, εναντίον μιας λακανικής οπτικής. Ο Ντ-Γκ όταν μιλούσαν για την απελευθέρωση από τον Οιδίποδα είχαν στο μυαλό τους τη λακανική εκδοχή της επιθυμίας και της ψυχανάλυσης. Νομίζω ότι η επιθυμία ως έλλειψη, χωρίς αντικείμενο ξεφεύγει της ουσιοκρατίας, αντιθέτως η επιθυμία στον Ντ-Γκ έχει αντικείμενο , η διαφορά, η ετερογένεια, η συνεχής ροή, ο πλουραλισμός γενικά η επανάσταση αποτελούν τα αντικείμενά της. Ο Ντ και Γκ απλά αντιστρέφουν τη λακανική οπτική. Ο Λακάν υποστηρίζει ότι η επιθυμία δημιουργείται από την έλλειψη, ενώ ο Ντ-Γκ υποστηρίζουν ότι η επιθυμία δημιουργεί την έλλειψη. Η επιθυμία για τους Ντ- Γκ έχει αντικείμενο, άρα είναι ουσιοκρατική. Η λακανική επιθυμία είναι χωρίς αντικείμενο, συγκροτείται γύρω από την έλλειψη. Τυχαία αντικείμενα μπορούν πρόσκαιρα να καλύψουν την έλλειψη ωστόσο απλά καταλαμβάνουν τη θέση του κενού, δεν συνιστούν αντικείμενα που θα πληρώσουν για πάντα την έλλειψη. Έτσι με βάση την έλλειψη, η λακανική επιθυμία θεμελιώνεται μη ουσιοκρατικά.

    Weltschmerz K.
    Το ερώτημα όντως είναι για το οντολογικό στάτους την επιθυμίας και του υποκειμένου θα πρόσθετα, αν ανάγεται σε μια αρνητικότητα ή μια θετικότητα. Η παραδοχή μιας οντολογικής έλλειψης πιστεύω ότι απομακρύνει από τον κίνδυνο της ουσιοκρατίας. Ωστόσο πρέπει να διευκρινίσω ότι η αρνητικότητα αποτελεί ταυτόχρονα τον απαραίτητο όρο για την δημιουργία , εκκενώνει συνεχώς το συμβολικό ώστε να επιτρέψει μια νέα δημιουργία (αυτή τουλάχιστον είναι η θέση του Ζίζεκ). Η παραδοχή ύπαρξης μιας θετικής και παραγωγικής επιθυμίας οδηγεί στην ουσικοκρατία. Επίσης η αποδοχή μιας θετικότητας βρίσκεται συνδεδεμένη με την αρχή της ευχαρίστησης. Έτσι χάνεται μια βασική διάσταση του υποκειμένου, η αρχή πέραν της ευχαρίστησης, αυτή της ενόρμησης θανάτου.

    Περνάω στο δεύτερο σκέλος της παρατήρησής σου σχετικά με το κατά πόσο μια θετική- παραγωγική επιθυμία μπορεί να είναι συμβατή με τον καταναλωτισμό , τον ανεξέλεγκτο δανεισμό του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Σίγουρα μπορεί να είναι συμβατή μια παραγωγική επιθυμία με τον καπιταλισμό εφόσον συνδέεται με την αρχή της ευχαρίστησης και απωθεί την ενόρμηση θανάτου (η οποία συνδέεται με την διαρκή κίνηση της ενόρμησης γύρω από μια τρύπα). Βέβαια νομίζω ότι πιο συμβατή με τον καπιταλισμό είναι η φουκωική έννοια της μέριμνας για τον εαυτό, της απόλαυσης των σωμάτων, της χρήσης των ηδονών κτλ. Η επιθυμία των Ντ- Γκ φροντίζει να πάρει αποστάσεις από αυτή την οπτική αλλά τελικά δεν διαφεύγει της ουσιοκρατίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Jouissance vs Pouissance ;

    Η λακανική έλλειψη δεν παύει να είναι ουσιοκρατική, κι ας μην έχει αντικείμενο. Πες το αθεολογία, αρνητική οντολογία, δεν παύει να είναι μία απριορική ουσία. Επίσης, δεν παύει να είναι μία αριστοκρατική επιστήμη με μέθοδο που καθυποτάσσει στις προθέσεις της το υποκείμενο για να του εξασφαλίσει τη λύση, ακόμη και λακανική. Δηλ. τι κάνει ένας με το εργαλείο της ψυχανάλυσης; κατηγορεί για κρατική βία τους άλλους ενώ ο ίδιος είναι ο κατεξοχήν χρήστης της. Ως υπερβατική οντολογία δεν παύει να προτείνει το "τι πρέπει να κάνω".
    Αντίθετα, η οντολογία της εμμένειας στον Ντελέζ, ο νομαδισμός του, προκρίνει το "τι μπορώ να κάνω". Στις υπερβατικές φιλοσοφίες, υπάτχει ένας συντηρητισμός που λέει και ο φίλος opyrgos, με την έννοια ότι εξ αρχής καταδικάζει κάθε προσπάθεια.
    Κάθε υπερβατική οντολογία κριτικάρει τις φιλοσοφίες της εμμένειας με ηθικές κρίσεις, με το τι πρέπει να κάνει. Επομένως, το πρόβλημα είναι στην πλευρά που ισχυρίζεται ότι είναι στη σωστή πλευρά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πράγματι. Μην ξεχνάμε ότι η θεωρητική αντιπαράθεση με το Λακάν σχετίζεται με άμεσα πρακτικά επίδικα. Εχθρός των Ντελέζ - Γκουατταρί είναι πρώτα απ' όλα η άποψη ότι οι μάζες ξεγελιούνται, ελέγχονται ή καθοδηγούνται, ότι δεν ξέρουν τι θέλουν, ότι οι εξεγερμένοι επιθυμούν πραγματικά τη διεκδίκηση της εξουσίας του φαλλού, του πατέρα ή δεν ξέρω ποιου άλλου, ότι χρειάζονται κάποιον να τους υποδεικνύει συνεχώς τι κατά βάθος επιθυμούν ή θα έπρεπε να επιθυμούν κλπ. Τον εχθρό αποτελούν δηλαδή οι συντηρητικές εκφάνσεις του ψυχαναλυτικού ή μαρξιστικού λόγου. Γι' αυτό ανακινούν το ερώτημα του Ράιχ (γιατί οι μάζες επεθύμησαν το φασισμό;) απομακρύνοντας κάθε έννοια ιδεολογικής εξαπάτησης.

      Διαγραφή
  9. Ωραία ανάρτηση και ενδιαφέρουσα κουβέντα. Αυτό που δεν μπορώ να καταλάβω είναι γιατί μια καθαρή αρνητικότητα, μια έλλειψη, δεν μετατρέπεται σε θετικότητα η ίδια, υποστασιοποιούμενη, όντας το θεμέλιο και το αξίωμα ενός ολόκληρου ερμηνευτικού σχήματος το οποίο στην πραγματικότητα έχει, όπως τα περισσότερα αν όχι το καθένα, οντολογικές αξιώσεις. Νομίζω ισχύει η κριτική των Ντ και Γκ ότι η έλλειψη παραπέμπει σε ένα όλον που λείπει. Και αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ουσιοκρατία. Όσον αφορά για τις πολιτικές προεκτάσεις, νομίζω ότι όπως τα περί επιθυμίας είναι γραμμένα στην προμετωπίδα του καπιταλισμού, άλλο τόσο είναι τα περί αιώνιας έλλειψης η οποία διαιωνίζεται και δεν πληρούται με τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Απαντώ συνολικά στα ζητήματα που θίξατε.

    Το Πραγματικό δεν είναι ουσία είναι ένα όριο της συμβολοποίησης, αποτελεί καθαρή αρνητικότητα η οποία δεν υποστασιοποιείται. Η έλλειψη , είναι η αδυνατότητα συγκρότησης μιας σταθερής, πλήρους ταυτότητας, μιας καθολικής ουσίας. Δεν μπορείς να ονομάζεις την αδυνατότητα συγκρότησης μιας ολότητας , ουσία. Η παραδοχή ότι δεν υπάρχει ουσία δεν είναι ουσιοκρατικός ισχυρισμός. Είναι σαν να κατηγορείς ότι η αντι- ουσιοκρατική θέση είναι ουσιοκρατική. Η θετικοποίηση της έλλειψης, μέσα από την συμβολική παραγωγή είναι ενδεχομενική, δεν αναγνωρίζεται κάποια αναγκαιότητα ή βαθύτερη ουσία. Η έλλειψη δεν παύει να υπάρχει αλλά προσωρινά καλύπτεται. Αυτό που λείπει δεν είναι ένα όλο, είναι το αντικείμενο α το οποίο αποτελεί ενσάρκωση του κενού. Η ντελεζιανή επιθυμία επανάστασης ωστόσο είναι ολοφάνερα ουσιοκρατική και δεν την υπερασπίστηκε κανείς από τους συνομιλητές.

    Αν τελικά αποδεχτεί κανείς ότι η έλλειψη είναι απριορική ουσία τότε αυτό έχει συνέπειες και για τον Ντελέζ- Γκουατταρί. Η πολεμική μηχανή είναι ένας ριζικός ανταγωνισμός, μια αδυνατότητα της μορφής κράτους να αποικήσει όλη τη δημόσια σφαίρα. Η πολεμική μηχανή είναι ακριβώς η έννοια του Πραγματικού που εμποδίζει το κλείσιμο του κοινωνικού. Τότε όχι μόνο η επιθυμία αλλά και η πολεμική μηχανή θα αποδεικνύονταν ουσιοκρατική.

    Σε πολιτικό επίπεδο, η έλλειψη γύρω από την οποία συγκροτείται το κοινωνικό , καταδεικνύει τον ενδεχομενικό χαρακτήρα κάθε ηγεμονίας και μπορεί να αποτελέσει την εγγύηση ενός ριζοσπαστικού δημοκρατικού σχεδίου που θα είναι αντι- ολοκληρωτικό. Ο Λακλό, ο Ζίζεκ και ο Σταυρακάκης έχουν αναπτύξει αξιόλογες πολιτικές προτάσεις πάνω σε αυτό (με πολλές διαφορές βέβαια μεταξύ τους). Οπότε δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον καπιταλισμό η αποδοχή μιας οντολογικής έλλειψης.

    Τώρα όσον αφορά το αν ο λακανικός Νόμος είναι υπερβατικός θα απαντούσα σίγουρα όχι, ίσως κάτι τέτοιο να ίσχυε στην αρχική σύλληψη του Νόμου από το Λακάν. Ωστόσο σύντομα ο Λακάν αποστασιοποιήθηκε από αυτή τη λογική , μιλά για ονόματα του πατέρα, πληθυντικοποιεί την έννοια και στη συνέχεια δηλώνει ότι είναι ένα προσποιητό το όνομα του πατέρα. Η λακανική ψυχανάλυση μέσα από την ριζική πράξη οδηγεί το υποκείμενο να συγκροτήσει το συμβολικό, όχι να υποταχτεί στο Νόμο. Η αναφορά του Ντελέζ στη δυνατότητα, στο να γίνεις είναι σπινοζικής προέλευσης. Ωστόσο εγώ θα πρόσθετα ότι και η λακανική έννοια της πράξης με την οποία γίνεται κανείς αίτιο του εαυτού του (καταλαμβανει τη θέση του αντικειμένου αίτιου της επιθυμίας για την ακρίβεια) είναι και αυτή σπινοζικής έμπνευσης. Η λακανική ριζική πράξη είναι συνδεδεμένη με το θα έχω γίνει, δηλαδή μια διαρκή διαδικασία του να γίνεσαι , έτσι τουλάχιστον υποστηρίζει ο Bruce Fink. Η ηθική της ψυχανάλυσης διαφέρει από την ηθική του Αγαθού, δεν σου λέει τη επιτρέπεται να κάνεις και τι όχι αλλά οφηγεί το υποκείμενο στην ανάληψη της ευθύνης, της επιθυμίας του. Ούτε ο Άλλος είναι υπερβατικός, ο Άλλος τελεί υπό έλλειψη, δεν υπάρχει Άλλος του Άλλου, δηλαδή τελικός εγγυητής της συμβολικής τάξης. Για μένα το πρόβλημα είναι η οικειοποίηση του Λακάν από τον Ζίζεκ, μέσω μιας άνευ προηγουμένου εγελοποίησής του. Ο Ζίζεκ διασώζει την υπερβατική φιλοσοφία μέσω του Λακάν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Νομίζω ότι τους Ντ-Γκ τους υπερασπίστηκα σχετικά στην αρχή. Τέλος πάντων, τη σκέψη τους τη βλέπω με συμπάθεια εφόσον εμπνέεται από το σπινοζικό conatus και δε βλέπω κάτι αρνητικό σε αυτό. Από την αρχή που πρωτογνωριστήκαμε, αν θυμάσαι, είχα μια τέτοια σκέψη. Η επιθυμία δεν έχει ούτε υποκείμενο ούτε και κάποιο σύστοιχο αντικείμενο στους Ντ-Γκ. Μάλλον, τους διαβάζουμε διαφορετικά.
    Αν τους κριτίκαρα εγώ, θα έβλεπα τον κίνδυνο στις πολιτικές συνέπειες τους εγχειρήματός τους, όπου οι πολεμικές μηχανές παραείναι "αντιουσιοκρατικές", δλ. σκορποχώρι, χωρίς πρόγραμμα,στόχο, ένα κοινό παρονομαστή.
    Θα ήταν ενδιαφέρον, να μας έλεγες τι πολιτικές προτάσεις έχουν πχ ο Ζίζεκ που είναι αντιφατικός σχεδόν σε καθημερινή βάση, ή ο Σταυρακάκης που μιλά για Δημοκρατία, αν θυμάμαι καλά. ή οι Λακλό-Μουφ που προτείνουν λάιτ μεταρρυθμίσεις σε δημοκρατικό πλαίσιο. Όσο τους είδα δεν είδα κάτι της προκοπής.

    Τώρα, για την λακανική ψυχανάλυση, η ψυχανάλυση είναι εκπαίδευση. Ο αναλυόμενος, επειδή βρίσκεται σε φάση εκτός ψυχανάλυσης, extraterritoriality, πρέπει να γνωρίσει τι είναι η ψυχανάλυση. Δηλ. με πονηρό τρόπο πιάνει το θύμα της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Για τους Ντ- Γκ θα έλεγα οτι το σπινοζικό conatus αντιστοιχεί στο φαντασιακό εγώ, διέπεται από την αρχή της ηδονής, πρόκειται δηλαδή για έννοια πλήρως εναρμονισμένη με τον καπιταλιστικό ηδονισμό, καταναλωτισμό και εγωισμό. Αντιθέτως η ηθική της ψυχανάλυσης, αναφέρεται στο υποκείμενο της ενόρμησης, το αυτό που διέπεται από την ενόρμηση θανάτου. Ενδιαφέρον έχει ο Νέγκρι και Χαρντ οι οποίοι έχουν χαρακτηριστεί ως νεο - ντελεζιανοί και οι οποίοι εμπνέονται επίσης από τον Σπινόζα.

    Οι πολιτικές προτάσεις των Λακλό, Ζίζεκ, Σταυρακάκη, Μπαντιού είναι πάντα αμφίσημες, ασαφείς, περιορισμένες. Κυρίως περιγράφουν ένα θεωρητικό πλαίσιο το οποίο ίσως εσκεμμένα το αφήνουν ανοιχτό σε πολιτικές προεκτάσεις και ερμηνείες. Σε αδρές γραμμές, Ζίζεκ και Μπαντιού υποστηρίζουν έναν ριζικό πολιτικό μετασχηματισμό ενώ Λακλό και Σταυρακάκης ανήκουν στη ρεφορμιστική αριστερά.Ίσως σε επόμενες αναρτήσεις να μπορέσω να επεκταθώ.

    Για τη λακανική ψυχανάλυση διαφωνώ οτι πρόκειται για θυματοποίηση του αναλυόμενου. Ο αναλυόμενος σε αντίθεση με άλλες σχολές ανάλυσης δεν προσαρμόζεται στην επιθυμία του Άλλου αλλά αποχωρίζεται από αυτή. Η ψυχαναλυτική γνώση είναι καταρχήν μια γνώση που πηγάζει από την ίδια την εμπειρία της ανάλυσης. Αυτά βέβαια για τη θεωρία γιατί για τους αναλυτικούς θεσμούς, τις διάσπάσεις, τις έριδες, την εμμονή για εξουσία κανείς πολλά θα μπορούσε να αναφέρει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Αφού δώσω συγχαρητήρια για τις εξαιρετικά ενδιαφέρουσες αναρτήσεις θα ήθελα να επισημάνω τα εξείς σε σχέση με την επιθυμία στους Ντ. - Γκ. Οι τελευταίοι πράγματι θεωρούν την επιθυμία επαναστατική, ωστόσο πριν τους καταλογίσουμε ουσιοκρατία εξαιτίας αυτής της αντίληψης, θα πρέπει να δούμε πως ορίζουν την επιθυμία. Εν αντιθέσει λοιπόν με τους Φρόυντ και Λακάν, τους οποίους κριτικάρουν πως υποπίπτουν στο ιδεαλιστικό δυιστικό μοντέλο που θέλει την επιθυμία να επιζητά να αποκτήσει κάτι το οποίο της λείπει (lack), οι Ντ. - Γκ. αντιλαμβάνονται την επιθμία ως (παραγωγική) διαδικασία η οποία παράγει την πραγματικότητα. Κάνουν λόγο για επιθυμιτική παραγωγή που συνίσταται στη συνάρθρωση μυριάδων επιθυμιτικών μηχανών, οι οποίες βέβαια δεν υπάρχουν αυτόνομα αλλά μόνο σε σχέση με τις υπόλοιπες. Η επιθυμία λοιπόν ως μηχανή δεν της λείπει το αντικείμενο αλλά παράγει το (μερικό) αντικείμενο της, όπως και ροές και σώματα ή το αντικείμενο της είναι μία άλλη (ή περισσότερες) επιθυμιτικές μηχανές με τις οποίες είναι συνδεδεμένη. Υπ' αυτή την έννοια η επιθυμία στους Ντ.-Γκ. δεν μπορεί να ειδωθεί ως ουσία, αφού αποτελεί το άκρον άωτον της σχεσιακότητας και της ρευστότητας, δεν έχει κάποιο θετικά ή αρνητικά προσδιορισμένο περιεχόμενο. Η κοινωνική πραγματικότητα δεν είναι παρά η επιθυμιστική παραγωγή κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Από αυτή την άποψη μπορούμε να πούμε πως η επαναστατικότητα της επιθυμίας συνίσταται στο ότι πρόκειται για μία αέναη διαδικασία παραγωγής - αποδιάρθρωσης, εδαφικοποίησης - αποεδαφικοποίησης - επανεδαφικοποίησης. Αυτή η αντίληψη συμβιβάζεται πλήρως με ένα μοντέλο απουσίας πλήρους και σταθερής ταυτότητας ή μίας καθολικής ουσίας ενώ διαθέτει το πλεονέκτημα του ότι αποφέυγει το δυιστικό μοντέλο της, έστω και δυναμικής, αντιπαραβολής του ατόμου με την κοινωνία, του Λακάν. Αν υποθέσουμε πως ο Λακάν θέλει το επιθυμών υποκείμενο ως σημείο (διαρραφής) μέσα στο συμβολικό δίκτυο, παραγόμενο από αυτό, οι Ντ.-Γκ. βλέπουν την επιθυμία να παράγεται μέσα από και να παράγει (και αναπαράγει συνεχώς) "ρευστά" σώματα (pure immanence).

    Βέβαια υπάρχουν στο έργο τους μία σειρά αναφορές με τις οποίες προσπαθούν να αγκυρώσουν ένα θετικό περιεχόμενο στην έννοια "επιθυμία",το οποίο όμως όταν δεν είναι ενδεχομενικό και ιστορικά προσδιορισμένο ή διερεύνηση δυνητικοτήτων, έρχεται σε αντίθεση με τον τρόπο με τον οποίο ορίζουν την επιθυμία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Καλώς ήρθες Smirnoff. Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου αλλά και για τη συγκροτημένη απάντησή σου. Για μένα οι Ντ- Γκ είναι αυτοί που αναπαράγουν έναν δυιστικό ιδεαλισμό σε σχέση με την επιθυμία. Από τη μια υποστηρίζουν οτι υπάρχει η οιδιπόδεια επιθυμία της κοινωνίας και από την άλλη η επιθυμία του ατόμου, μια επαναστατική επιθυμία. Το ριζικό έξωθεν της κοινωνίας , η πραγματική (επαναστατική) επιθυμία ακόμη και όταν συνδέεται με τη ροή και τη σχεσιακότητα δεν ξεπερνά την ουσιοκρατία. Έτσι η επιθυμία των Ντ- Γκ δεν είναι ικανή να θεμελιώσει μια πρακτική αντίστασης στην εξουσία που να μην επιβεβαιώνει τον τόπο της εξουσίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στον Αντι - Οιδίποδα ορίζουν την επιθυμία πάνω κάτω όπως προανέφερα, ωστόσο στο βαθμό που παραμένουν νεοβιταλιστές έχουν αναφορές που παραπέμπουν σε μία ουσιοκρατική αντίληψη της επιθυμίας, ιδίως στα σημεία εκείνα που προσπαθούν να γίνουν πιο "προγραμματικοί". Δεν πιστεύω όμως πως αυτές λειτουργούν ως θεμέλια της φιλοσοφίας τους, η οποία είναι από τις πιο ουσιοκρατικές που μπορεί να συναντήσει κάποιος.

      Διαγραφή
    2. Διόρθωση: από τις πιο αντιουσιοκρατικές ήθελα να γράψω

      Διαγραφή
    3. Παιδιά επειδή είμαι καθ'οδόν πάνω στο ανόργανο σώμα του Αντι-Οιδίποδα, μπορείτε να μου ορίσετε ειδικά την έννοια της ''κωδικής υπεραξίας'' γιατί δεν ξέρω αν το εχω καταλάβει καλά.

      Διαγραφή
    4. @Ονειρμός,
      χαθήκαμε μετά την άρρητη αποπομπή από το leninreloaded.

      Για το ερώτημα σου δες εδώ: από την τελευτία παράγραφο της σελίδας 64 έως και τις σελίδες 65 και 66

      http://books.google.gr/books?id=xXPkpc2NxjsC&pg=PA66&lpg=PA66&dq=coded+surplus+value+deleuze&source=bl&ots=ZEmHYvhUbf&sig=rzgDFO3m_PzLf87dU38X2VxzHGU&hl=el&sa=X&ei=RW6ET8j-NYPStAa_nJiuBg&ved=0CEQQ6AEwBA#v=onepage&q&f=false

      Διαγραφή
    5. Ευχαριστώ πολύ, και για το link.

      Το είχα καταλάβει σαν υπερβατικό κωδικό-κανονιστικό πλεόνασμα, το αναφέρουν σε ένα σημείο σαν υπερβατικό απόθεμα.

      Σε σχέση με την κουβέντα που κάνετε, ο ίδιος ο Ντελέζ συγκρίνει την κωδική υπεραξία ειδικά του ''τυραννικού'' κράτους με το κύριο σημαίνον του Λακάν. Και επίσης δεν διαφωνεί στο ότι υπάρχει το Οιδιπόδειο, αλλά στο πως συγκροτούνται το μέσα και το έξω, τί συμβαίνει πάνω στην τομή. Είναι και οι ομοιότητες και οι διαφορές σημαντικές. Το έργο του Ντελέζ νομίζω πρέπει να ιδωθεί και σε συνάρτηση με την γενική θεωρία των συστημάτων (την οποία εξακολουθεί να εμπνέει).

      Διαγραφή
    6. Επειδή είμαι άσχετος από θεωρία συστημάτων, νομίζω ότι συνδέεται με το όνομα του Νίκλας Λούμαν. Εννοείτε επομένως ότι υπάρχει κάποια σχέση -λχ επίδραση- μεταξύ αυτής της σκέψης και του ντελεζιανού έργου; Θα σας ήμουν ευγνώμων αν αναφέρατε κάποια σχετικά κείμενα που να μαρτυρούν μια τέτοια σύνδεση.

      ΥΓ. Καλή ανάσταση σε όλους, ή ότι τελοσπάντων λένε οι σύγχρονοι υλιστές.

      Διαγραφή
    7. @Weltschemrz

      Γεια σου Weltschmerz, συγχαρητήρια και για το blog σου.

      Το εγχείρημα της Object Oriented Ontology (δες και ''larval subjects'')εμπνέεται από την γενική θεωρία των συστημάτων και από το έργο του Ντελέζ. Ο σ.rakis1 ίσως γνωρίζει περισσότερα. Δες ενδεικτικά εδώ http://larvalsubjects.wordpress.com/2012/02/27/objects-machines-and-engines/ Στο δεύτερο νομίζω φαίνεται αρκετά καλά μια σχέση της έννοιας της ''μηχανής'' του Ντελέζ με την έννοια του συστήματος. Εκείνο που συνδέει, εκτός των άλλων, είναι και η θέαση των αντικειμένων από καθαρά λειτουργική σκοπιά. Θα βρεις και άλλα ενδιαφέροντα άρθρα σχετικά με το ζήτημα.
      Σκοπεύω να κάνω κάποια ανάρτηση και να πω μια γνώμη επ'αυτού. Αυτό που συμβαίνει σίγουρα είναι πως το έργο του Ντελέζ είναι βασικό σημείο αναφοράς για πολλούς που υποστηρίζουν και αναπτύσσουν την γενική θεωρία συστημάτων. Ο καταγωγικός συνδετικός κρίκος πρέπει να βρίσκεται στην βιολογία, από όπου ξεκίνησε και η θεωρία των αυτοποιητικών συστημάτων.

      Πράγματι, βασικός εκπρόσωπος της γενικής θεωρίας των συστημάτων είναι ο Λούμαν. Μπορώ να σας στείλω ένα βιβλίο 100 σελίδων που συνοψίζει ο ίδιος το έργο του. Όμως ο Λούμαν αποτελεί μια ειδικότερη περίπτωση στον χώρο της θεωρίας των συστημάτων, επειδή ασχολείται με τα κοινωνικά συστήματα, ενώ το όλο ρεύμα είναι αρκετά ευρύτερο.
      Και εγώ δεν ασχολούμαι πολύ καιρό, νομίζω όμως ότι πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό ρεύμα σκέψης.
      Επομένως δείτε τo link που έστειλα σχετικά.

      Υ.Ρ: καλές διακοπές λοιπόν (νομίζω σε αυτό, έστω και αν οι διακοπές είναι πολύ λίγες μέρες για κάποιους, συνθέτουμε όλοι).

      Διαγραφή
    8. @Weltschmerz

      http://larvalsubjects.wordpress.com/2012/03/22/and-one-more-thing-systemenvironment/#more-5967

      Όπου object και machine, βάλε και system

      Διαγραφή
    9. Φχαριστώ για τις πληροφορίες και το κομπλιμάν. Να ανταποδώσω με τη σειρά μου, λέγοντας ότι εδώ και μήνες έχω αποθηκεύσει στα έγγραφα μου μια πολύ ενδιαφέρουσα "Συζήτηση για τον δομικό μαρξισμό" που είχατε κάνει στο LR με τον Ράκη και τον Σμιρνόφ. Σκεφτόμουν μάλιστα να την αναδημοσιεύσω κάποια στιγμή, αλλά προς το παρόν δεν το έχω κάνει.

      Που θα αναρτήσετε το σχετικό κείμενο; νομίζω ότι στο προφίλ σας δεν αναφέρεται κάποιο μπλογκ.

      Διαγραφή
    10. @Weltschmerz K.

      Είχα μπει με άλλο λογαριασμό και το ίδιο όνομα, νομίζω τώρα θα εμφανίζεται το blog στον λογαριασμό μου.
      Νομίζω ότι και ο ''δομικός μαρξισμός'' καταλήγει να είναι σχεδόν μια ειδικότερη περίπτωση της γενικής θεωρίας των συστημάτων.

      Διαγραφή
    11. Ντάκσει, εμφανίστηκε το μπλογκ.
      Πάντα είχα την εντύπωση ότι ο Μαρξ πάει μαζί με τον Νίτσε ή τον Σπινόζα, και ο Ντελέζ μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρων -μεταξύ άλλων- επειδή κινείται σε μια τέτοια γραμμή προσεταιρισμού αυτών των τριών, καθώς και άλλων. Μου φαινόταν ότι τέτοιοι στοχαστές παρέχουν τους βασικούς άξονες για τη διαμόρφωση ενός είδους -υπονοούμενης ή ρητής- γενικής (κοινωνικής) οντολογίας. Γι' αυτό πχ μου αρέσει και ο Κονδύλης, παρά τις ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς (συνήθως δευτερεύουσες πολεμικού χαρακτήρα επισημάνσεις ή ηθικολογικές υστερίες). Υποψιάζομαι, λοιπόν, ότι αυτό που ονομάζεται "γενική θεωρία συστημάτων" θα εμπίπτει στα άμεσα ενδιαφέροντα μου. Αναμένω την ανάρτηση!

      Διαγραφή
  15. Πάντως και ο Μπαντιού στο σημείο αυτό συμφωνεί με μας για τον Ντελέζ:
    Deleuze put it perfectly: capitalist deterritorialization requires a constant reterritorialization. Capital demands a permanent creation of subjective and territorial identities in order for its principle of movement to homogenize its space of action; identities, moreover, that never demand anything but the right to be exposed in the same way as others to the uniform prerogatives of the market. The capitalist logic of the general equivalent and the identitarian and cultural logic of communities or minorities form an articulated whole.This articulation plays a constraining role relative to every truth
    procedure. It is organically without truth
    Φαίνεται δηλ. ότι αναγνωρίζει στον Ντ.ότι εγκρίνει τις πολιτικές της μη-ταυτότητας και άρα πολιτικές μη-ουσιοκρατικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. http://rakis1.wordpress.com/2013/05/12/%CF%80%CF%8E%CF%82-%CE%BA%CE%AC%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%B8%CE%B5%CF%89%CF%81%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%AC-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BA/#comment-874

    ΑπάντησηΔιαγραφή